Ölüm zordur.

Bir yakınınızın, bir dostunuzun yakınının kaybı sizi derinden üzer.

Ölüm herkes için zordur.

Tek gerçek olarak bildiğimiz kaçınılmaz son hepimiz için varken, yaşlı veya hasta birinin ölümü de etkiler bizi.

Bazı ölümler beklenmedik anda gelir.

Gecenin kör karanlığında acı acı çalan bir telefonda verilir belki de o kötü haber.

“Dayanmak zordur, olanaksızdır, bu acıya dayanılır mı” deriz kendi kendimize de yine yaşam kaldığı yerden devam eder gider ta ki yeni bir ölüm haberi alıncaya kadar.

Nereden , nasıl ve ne zaman geleceğini bilemediğimizdir ölüm.

Farkına varamadığımızdır.

Sevdiklerimizi elimizden alandır.

Çocuktur adı.

Fidan gibi bir genç kızdır, delikanlıdır yaşamının baharında göçüp giden.

Annedir, babadır çoğu zaman.

Yakındır size, anne, baba şefkati  verir. Kimi zaman onların yerini tutar.

Sırlarınızı paylaşabildiğiniz, başınızı omzuna yaslayabileceğiniz biridir.

Dayıdır, amcadır, teyzedir.

Dün birlikte yudumladığınız çay gelir ölüm sonrası aklınıza. Ailenizden gizlice çektiğiniz sigarayı paylaşırsınız.

Sığınacağınız kişidir, kötülüklerden koruyandır.

Azrail için bunların  hiçbir önem yoktur.

Alır götürür sevdiğiniz insanı , hem de ansızın.

Kötü haber ne de tez ulaşır. Dünyanın diğer ucunda olsa bile.

Ağlarsınız, göz pınarlarınız kurur. İsyan ederseniz kim aklınıza gelirse ona.

Sonra…

Sonra, kapanır kalırsınız kendinizle baş başa ve “ kimler geldi kimler geçti ve o da gitti “ dersiniz.

Yokluğu yüreğinizi sızlatır. Cehennemdir sanki ondan sonrasına kalan  ve adına fani dedikleri dünya.

Offf çekersiniz derinden.

Ve geriye kalanlar devam eder yaşamaya.

Kendileri için son nokta konuluncaya kadar.

Her ölüm haberi sarsar beni.

Bu yüzdendir ki, zamansız  ve acı acı çalan telefonları hep ürkek açarım.

Karşımdakinin ses tonu adeta anlatır her şeyi.

Ölüm zordur.

Ölen için belki de kolay.

Geride kalanlar için zordur elbet.

Gidenlere yakılır ağıtlar, türküler. Bir daha kavuşulmamanın sancısı  gelir oturur yüreğinizin tam orta yerine.

Ölüm zordur dostlar.

Candır, canandır,daha doğmamış yiğittir,sütun gibi bir genç kızdır.

Bize acıları  ve sadece iyilikleri kalmıştır geriye.

Kaç kez yaşamış olursan ol.

Adı Kahramanmaraş’tır…. Düşmana direnen ama bir sarsıntı ile yerle bir olan…

Adı Gaziantep’tir…Adı gibi gazi kalmıştır…

Hatay’dır “hepimizin meselesi” olan…

Adana, Osmaniye, Diyarbakır, Adıyaman, Ş.Urfa,Malatya,Kilis, Elazığ’dır günlerdir ağlanan, günlerdir sağlardan çok  ölüler topladığımız şehirlerin adı.

Her artçı da, kilometrelerce uzakta  “fena sallandık” diyoruz. Gerçekte  fena sallananları düşünürken.

Her ölüm zordur, acıdır.

Bazı ölümler daha acıdır.

Tarifi yoktur.

Bir tek ölüme üzülmenin dayanılmaz acılarını yaşadık yaşamasına da, şimdi on binlerce yitirilen cana nasıl dayanacağız ?

40 gün sürermiş ölüm acısı, sonra alışırız mıyız ?

Alışırız elbet.

Ölüme de, yaralana da, yetim kalana da alışırız.

Bundan öncekilerde olduğu gibi.